कक्षाकोठामा विभिन्न सक्षमताका विद्यार्थीहरू हुने भएकाले जान्ने विद्यार्थीहरूको एक समूह मध्यमखालका विद्यार्थीहरूको अर्को समूह र कमजोर विद्यार्थीहरूको अर्को समूह बनाई तेस्रो समूहलाई शिक्षकले बढी ध्यान पु¥याउने र सामान्य कुरा देखिनै सिकाउने हो भने कमजोर जस्तो देखिएको विद्यार्थीको व्यवहारगत रूपमा छिट्टै परिवर्तन हुन्छ । ऊ सिकाइमा पछि पर्दैन अगाडि आउँछ । जान्नेहरूको समूहलाई उच्च दक्षताको प्रश्न दिएर समाधानको उपाय खोज्न र लेख्न लगाउनुपर्छ । मध्यम खालका विद्यार्थीलाई हाम्रो समूह पनि कमजोर छैन भन्ने प्रमाणित गर्न अभ्यास गराइ नै रहनु पर्छ । कक्षाकोठामा नजान्ने विद्यार्थीको सङ्ख्या कम नै हुने भएकाले प्रत्येक समूहमा प्रतिभावान , मध्यम र कमजोरको अनुपात मिलाएर राख्दा प्रतिभावानले सहयोग गर्छ र कमजोरको पनि सिकाइ उपलब्धिमूलक हुन्छ ।
प्रत्येक दिन कक्षाकोठामा सिङ्गो पिरियडभर पढाउने मात्र होइन कि पढाइएका कुरा स्मरण गरेर लेख्ने सिप र बानीको विकास गराउनुपर्छ । बढी भन्दा बढी उदाहरण प्रसङ्ग कथा आदिद्वारा विषयवस्तु छर्लङ्ग पार्न सक्नुपर्छ । यो विषय त पढ्नै मन लाग्दैन भन्ने विद्यार्थीलाई पनि केही दिनको सिकाइ पश्चात् त्यो विषय र पिरियड अत्यन्त आकर्षक तथा मनोहारी बनाउन सक्नुपर्छ । विद्यार्थीलाई पठनपाठनमा मात्र सरिक राख्नुभन्दा खेलकुद हाजिरीजवाफ साहित्यिक जस्ता विभिन्न किसिमका अतिरिक्त क्रियाकलापम समान रूपमा सहभागी भई शारीरिक तथा बौद्धिक विकास हुने अवसर दिइरहनुपर्छ ।
वास्तवमा शिक्षण त शिक्षक डाक्टर राजनीतिज्ञ नेता नायक पत्रकार इन्जिनियर आदि तयार गर्ने महान पेसा हो । डुङ्गाभरि बसेका यात्रीहरूलाई सतर्क र यात्रा आरामदायी बनाउँदै बहानाले खियाएर नदीको गहिराइ, बहाब र छाल पार गरी ओल्लो किनारबाट पल्लो किनारसम्म सकुशल पु¥याउने माझी कला जस्तै उच्च छ शिक्षणकला । विद्यार्थीहरूको मनोभावना बुझी आवश्यक रूपमा उनीहरूको व्यवहारमा परिवर्तन गर्न सक्नु नै सिकाइ हो शिक्षण हो ।
